Η εσωτερική μου μάχη με το fimo…

Δεχόμεθα προτάσεις για group therapy

Δεν είναι ότι δεν το έχω ξαναχρησιμοποιήσει. Το είχα δοκιμάσει αρκετές φορές, αλλά πάντοτε κάτι δεν μου έβγαινε σωστά. Και αυτό μου την έδινε! Ένα περίεργο πράγμα όμως βρε παιδί μου, πολλές φορές όταν θέλω να φτιάξω κάτι πέρα από χαρτοτεχνίες (κάρτες κλπ), κάτι δηλαδή με το οποίο δεν ασχολούμαι συχνά, όπως για παράδειγμα με το fimo, με πιάνει ένα άγχος…! Αγχώνομαι κυρίως για το τι θα φτιάξω και αν θα είναι καλό το αποτέλεσμα, αλλά σε σημείο πολλές φορές να μην ξεκινάω καν. Δεν ξέρω αν το παθαίνει και κανένας άλλος, παρακαλώ ενημερώστε με για να ξέρω να ψάξω γιατρό. (((Μακάρι να έχει όλος ο κόσμος προβλήματα σαν τα δικά μου και τίποτα άλλο να μην τον ανησυχεί, έλεος πια…))) Να σημειωθεί ότι γενικότερα δεν είμαι αγχώδης τύπος. Επειδή λοιπόν είχα το άγχος μήπως δεν το πετύχω έτσι όπως το ήθελα και το υλικό καταλήξει στα σκουπίδια (δεν το πήραμε και τζάμπα!), το είχα παρατήσει σε ένα τάπερ για πάρα πολύ καιρό.  Μετά λοιπόν από μια σχετική περιήγηση στο internet , αρκετά video, μερικά tutorials και πολλές πολλές φωτογραφίες με παρόμοιες κατασκευές, πήρα τη μεγάλη απόφαση να φτιάξω κάτι της προκοπής.  Και το αποτέλεσμα φαίνεται στη φωτογραφία ( η σκούπα λύγισε λίγο στην πορεία…). Το φοβερό και ειρωνικό είναι πως είναι το πιο εύκολο υλικό του κόσμου και συγχωρεί τυχόν λάθη που μπορεί να γίνουν. Οπότε μπορώ να πω με σιγουριά πλέον ότι: “ναι, συμφιλιώθηκα με το fimo, με λένε πρόβατο και είμαι καλά!”